(แปลไทย) บทสัมภาษณ์ “จีชางอุค” จากหนังสือ Allure ฉบับเดือนพฤษภาคม 2014

ได้ยินว่าเมื่อเร็วๆนี้คุณถ่ายละครค่ำวันค่ำคืนเลยเหรอคะ?”

“ใช่ครับอันที่จริงแล้ว มันเป็นวันที่ผมย้ายบ้าน จากบ้านผมก็ตรงมานี่เลยครับ”

“เราเคยเห็นคุณสั่ง“จาจังเมียน” (หมี่ดำ) มาทานด้วย คุณอยู่คนเดียวเหรอคะ”

“(หัวเราะ)ตั้งแต่ ผมย้ายบ้าน ผมมักจะสั่งหมี่ดำมาทาน ผมอยู่กับแม่ครับ ถึงแม้ว่าเราจะเคยอยู่บ้านหลังเดียวกันแต่ผมก็ไม่ค่อยจะได้เจอหน้าท่านซัก เท่าไหร่”

“นานมากเลยนะ เราเจอคุณล่าสุดเมื่อตอนที่คุณตัดผมสั้นดูสดใสมากเลยนะคะ”

“เมื่อ วานนี้ผมกับ“พี่จีวอน” เพิ่งจะไปถ่ายทีเซอร์เพื่อโปรโมทโฆษณาตัวใหม่ (แน่นอนว่าต้องเป็น Northscape) เพราะเราสองคนมักจะเจอกันในชุดราชวงศ์ฮั่นก็เลยรู้สึกประหม่านิหน่อย ผมอยากจะไว้ผมยาวอยู่เหมือนกันนะแต่เพราะเป็นผู้ชายก็เลยทำแบบนั้นไม่ได้ ถ้าลองตัดสินใจจะตัดผมล่ะก็ผมจะตัดให้สั้นจริงๆ เมื่อครั้งที่ผมเล่นละครพีเรียดเรื่อง Warrior Baek Dong-soo (WBDS) ตอนนั้นผมก็ไว้ยาวนะ แต่ต้องรวบผมขึ้นไปก็ยิ่งทำให้สะดวกสบายมากยิ่งขึ้น”

“แต่ไม่ว่าคุณจะดูแบบไหนแบบจักรพรรดิ์ยังไงก็ต้องดีกว่า”นักรบ” นะคะ”

“แน่ นอนที่สุดครับผมไม่จำเป็นจะต้องรู้เรื่องศิลปะการต่อสู้ ในเรื่องนั้นมัน เหนื่อยมากเลยนะครับผมไม่คิดว่าจะถ่ายละครแนวนั้นอีกในอนาคตอันใกล้นี้ครับ”

“ละครเรื่อง Empress Ki (EK) มีหลายฉากที่คุณจะต้องรับบทหนัก ยิ่งดูเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งเห็นบทที่ซับซ้อนของตัวละครที่ชื่อ “ทา-ฮวัน”

“ทา-ฮวัน”มี หลากหลายอารมณ์มากครับ บางครั้งก็แทบจะหมดแรง ยิ่งช่วงนี้เขา (ทา-ฮวัน)ดูจะงี่เง่าและกลายเป็นคนอ่อนไหวมากๆ ถึงแม้สุดท้ายเขาจะกลายเป็นคนแข็งแกร่งขึ้นแต่ตัวตนจริงๆของ “ทา-ฮวัน” แล้วเขาอ่อนแอ และ โดดเดี่ยวมากๆ”

“ฉากที่คุณ เล่นมีหลายหลายอารมณ์ที่คุณจะต้องแสดงออกมาซึ่งนับว่าเป็นโอกาสที่ทำให้คน อี่นยอมรับว่าคุณเป็นนักแสดงจริงๆ ทันทีที่การแสดงเสร็จสิ้นลงคุณมีวิธีดึงตัวเองออกมาได้ยังไงคะ”

“ผมสามารถสลับกลับมาเป็นตัวเองได้ครับยังมีนักแสดงอีกหลายคนที่ไม่สามารถทำได้ทันที”

“ในบรรดาละครย้อนยุคที่ออกในช่วงนี้ ชุดที่ “ทา-ฮวัน” สวมใส่มีหลายหลายมากเลยและดูเหมือนจะมีคนตั้งสมญานามด้วยนะว่า“จักรพรรดิ์ ผู้นำทางด้านแฟชั่น”

“ทา-ฮวัน”เป็น จักรพรรดิ์ในท้ายที่สุด ดังนั้นเสื้อผ้าหน้าผมจึงต้องสง่าและงดงามจริงๆซึ่งสีส่วนใหญ่มักจะเป็นสี ทองและม่วง การได้เปลี่ยนเสื่อผ้าหลายๆชุดถือส่วนหนึ่งของประสบการณ์ซึ่งชุดแต่ละชุด หนักมากจริงๆ ผมมีโอกาสได้สวมใส่แล้วตอนนี้ แม้กระทั่งเมื่อผมต้องถ่ายเป็นเวลานานๆพร้อมทั้งสวมแบบเต็มยศมันหนักจนบาง ครั้งไหล่ของผมเคล็ดไปเลยก็มีนะ”

“ละครยาว 51 ตอนก็ใกล้จะจบแล้วยังเหลืออีกตั้ง 6 ตอน คนดูต่างก็ลุ้นว่าตอนจบจะเป็นยังไงบ้าง

“ละคร เรื่องนี้ ถือว่าเป็นละครที่ค่อนข้างจะยาวมาก เราเริ่มถ่ายตั้งแต่ฤดูใบไม้ร่วงคราวที่แล้วฤดูหนาวผ่านไป และ ตอนนี้ก็เข้าหน้าร้อน ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตอนจบจะเป็นยังไงผมไม่คิดว่าคนเขียนบทจะเขียนตอนจบ ไว้แล้วด้วย เมื่อไม่นานมานี้พวกเขายังถามผมเลยว่าละครเรื่องนี้ควรจะจบแบบไหนดี”

“ถ้างั้นคนเขียนบทเขาก็คงอยากจะรู้ว่า “ทา-ฮวัน” อยากให้จบแบบไหน แล้วคุณตอบว่ายังไงคะ”

“แฮ่.ผมไม่ได้ออกความเห็นอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ครับ”

(แหม..อยากจะฝากกระโดดถีบคนเขียนบทตอนที่ 50–51 จริงๆ เชื่อเลย — ความเห็นส่วนตัวของคนแปล คริคริ)

“ทำไมละคะ”

“ผม เป็นคนที่ชอบเล่นตามบทเพราะว่าบทละครเขียนโดยคนเขียนบท ผมมีหน้าที่แค่รอบทเท่านั้นแล้วก็แค่ลุ้นว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไงบ้าง จะต้องเล่นยังไง พอผมรับบทมาและก็วางแผนจะอ่านทันทีเมื่อกลับถึงบ้านครับ”

“นี่เป็นครั้งแรกที่คุณได้เล่นละครคู่กับนักแสดงสาวคนเก่ง“ฮาจีวอน” ที่รับบทเป็น “ซึง-หยัง” คุณรู้สึกยังไงบ้างคะ”

“พี่จีวอนเป็นคนตรงมากๆครับการทำงานแข่งกับเวลามันเหนื่อยจริงๆ แต่เธอก็ใส่ใจกับการนอน ซึ่งมันจะส่งผลดีต่อการแสดงของเธอครับดังนั้น ไม่ว่าเธอจะเหนื่อยแค่ไหน เราก็มักจะเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอซึ่งผมได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างจากเธอ และเธอก็ยังเป็นรุ่นพี่มหาวิทยาลัยที่เดียวกับผมด้วยนะ”

“เมื่อพูดถึง “ซึงหยัง”ดูเหมือนว่าคุณสองคนจะมีนิสัยคล้ายๆกันที่แท้พวกคุณก็เป็นศิษย์เก่ามหาลัยเดียวกันนี่เอง”

“เรา มาสนิทกันก็ตอนที่เราเล่นละครเรื่องนี้ด้วยกันครับเรื่องนี้เป็นละครที่บ่อ เกิดของมิตรภาพระหว่างเพื่อนนักแสดงด้วยกันนะเพราะผมกลายมาเป็นเพื่อนสนิท ของ “โจเจยุน” คนที่เล่นเป็น “กอลทา” ซึ่งเราสองคนเข้ากันได้ดียามที่ต้องเข้าฉากด้วยกันเราต่างรับส่งมุกกันได้ ทันทีครับ”

“เมื่อพูดถึง“ซึงหยัง” ดูเหมือนว่าคุณสองคนจะมีนิสัยคล้ายๆกันที่แท้พวกคุณก็เป็นศิษย์เก่ามหาลัยเดียวกันนี่เอง

 

“เรามาสนิทกันก็ตอนที่เราเล่นละครเรื่องนี้ด้วยกันครับเรื่องนี้เป็นละครที่บ่อ เกิดของมิตรภาพระหว่างเพื่อนนักแสดงด้วยกันนะเพราะผมกลายมาเป็นเพื่อนสนิท ของ “โจเจยุน” คนที่เล่นเป็น “กอลทา”ซึ่งเราสองคนเข้ากันได้ดียามที่ต้องเข้าฉากด้วยกันเราต่างรับส่งมุก กันได้ทันทีครับ”

“ถ้าคุณกำลังดูละครเรื่องEK อยู่ที่บ้านแล้วจู่ๆก็เกิดสถานะการณ์ตัวอย่างเช่น คุณพ่อของคุณพูดว่า “นี่มัน ดอง-ซู จากเรื่องWBDS นี่นา” หรือไม่ก็ คุณแม่พูดขึ้นว่า “นี่มัน “เจ้าดง-เฮ” จากเรื่อง Smile Donghae นี่นา” จะเกิดอะไรขึ้น ตัวละครทั้งสองเรื่องค่อนข้างจะได้รับความนิยมคุณรู้สึกยังไงที่มีคนเรียกชื่อตัวละครแทนชื่อของคุณ

“มี คนเรื่องชื่อตัวละครแทนชื่อผมเยอะแยะเลยครับโดยเฉพาะคนที่อายุมากกว่าผม เพราะว่าพวกเขาไม่ค่อยจะดูพวกรายการโชว์สักเท่าไหร่ดังนั้น เมื่อละครเรื่องนั้นออกอากาศ มีคนไม่มากเท่าไหร่เรียกชื่อจริงๆของผม แต่ไม่ว่าจะยังไงเพราะว่าผมเล่นละครอยู่หลายเรื่อง ผมยังเคยเรียกตัวละครที่ผมเล่นเลยก็ถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดีและน่าสนใจดีนะ ครับ

 

“ละครเรื่อง Empress Ki” ให้อะไรกับนักแสดงที่ชื่อ “จีชางอุค” บ้างคะ

“ละคร เรื่องนี้ให้ความทรงจำที่ดีมากๆเลยครับ เพราะว่า บทของผมเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เมื่อก่อน “ทา-ฮวัน”เป็นคนขี้เล่นและอ่อนแอ แถมยังขี้เกียจด้วย พอผมได้มาเห็น “ทา-ฮวัน” ในตอนล่าสุดแล้วผมคิดว่า “อ๊า..”ละครเรื่องนี้ให้อะไรได้มากกว่าที่เราคิดซะอีก น่าภูมิใจจัง”

“เมื่อละครเรื่องนี้จบแล้วคุณคิดว่าจะพักสักระยะหนึ่ง ก่อนแล้วค่อยไปถ่ายหนัง คุณชอบที่จะทำแบบนี้หรือเปล่าคะ”

“ผม อยากจะมีเวลาบ้างแม้แต่ช่วงเวลาที่เสร็จจากการถ่ายละคร ผมต้องรอบทของตอนต่อไป จากนั้นก็อ่าน และทำความเข้าใจก่อน แล้วจึงค่อยไปเข้าฉาก เท่านี้ก็แทบจะไม่มีเวลาแล้วมันคงจะดีถ้าผมได้ไปเที่ยวบ้าง ดังนั้นผมคิดว่าควรจะพักบ้างก็ดีนะครับ”

“ทำไมถึงชอบแบบนั้นละคะ”

“นัก แสดงส่วนใหญ่มักอยากจะมีอิสระบ้างอะไรบ้างทุกๆคนก็อยากจะมีเวลาพักเป็นของ ตัวเองทันทีที่งานๆนั้นเสร็จสิ้นลงแต่ไม่ว่าจะยังไง ถ้ายังไม่มีโปรเจคหรืองานตัวใหม่ออกมา พวกเขาก็คงอยากจะพักอย่างนิ่งๆและจริงจังดังนั้น การพักผ่อนคือการรอคอยงานใหม่ที่ดีที่สุดครับ

““รู้สึกว่าคุณเป็นมีชีวิตที่เรียบง่ายนะคะ”

(หัวเราะ)ผมชอบทำชีวิตที่สะดวกสบายครับ (ไม่ยุ่งยากดีเนอะ)

“มีนักแสดงไม่มากเท่าไหร่นะที่เล่นได้ทั้งละคร และ ภาพยนตร์ คุณชอบแบบไหนมากกว่าคะ”

“เล่น อะไรก็ล้วนแล้วแต่น่าสนใจทั้งนั้นล่ะครับบบแต่ในความเป็นจริง ตารางการถ่ายละครค่อนข้างจะแน่นขนัดเพราะว่าต้องออกอากาศทุกอาทิตย์ ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้น่าสนใจมากยิ่งขึ้นครับ”

 

“คุณดูละครของตัวเองบ่อยหรือเปล่าคะแต่ดาราส่วนใหญ่มักจะบอกว่าเขาไม่ค่อยดูละครที่ตัวเองเล่นสักเท่าไหร่”

“บางครั้งก็ดูบางครั้งก็ไม่ดูครับ (ดูบ้างไม่ดูบ้าง ว่างั้น..พ่อคุ๊น)

“ดูแล้วรู้สึกยังไงบ้างคะ”

“ไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่(หัวเราะอีกแล้วเทอ)

“ทำไมละคะ”

“ดารา บางคนอาจจะทำเหมือนผมก็ได้นะเพราะว่าผมเป็นหนึ่งในบรรดาที่ทำอย่างนั้น แน่นอน ผมมันจะไม่ค่อยพอใจกับการแสดง(ผลงาน) ของตัวเองครับ”

“มีอะไรที่คุณคิดว่ามันเป็นปัญหา? หรือคิดว่า “เอ๊ะ..เราน่าจะทำได้ดีกว่านี้นะ”บ้างคะ?

“ก็ ทั้ง 2อย่างครับ ผมเคยคิดว่ายังมีบางจุดที่ควรจะต้องปรับปรุงให้ดีขึ้นผมมักจะบอกกับตัวเอง เสมอว่า “เราทำได้ดีกว่านี้นะ” หลังจากที่การถ่ายทำเสร็จสิ้นลงครั้นพอถ่ายฉากนั้นเสร็จและผมกำลังกินข้าว จู่ๆผมก็คิดถึงเรื่องนี้อีกดูเหมือนว่าผมไม่รู้จักพอเลยเนอะ พอวันหลังได้มาดูฉากนี้อีก ก็อยากจะแก้แล้วก็ถ่ายใหม่”

“ฉากที่คุณคิดว่าอยากที่สุดคือฉากไหนคะ”

 

“แทบ จะทุกฉากเลยก็ว่าได้อย่างเช่นตอนล่าสุด ซึ่งเป็นตอนที่ “ทา-ฮวัน”ถูกเนรเทศไปโครยอซึ่งทำให้ผมประทับใจมาก ช่วงเวลานั้น “ทา-ฮวัน” ทั้งอ่อนแอ และขี้ขลาด” เพราะว่ามีหลายฉากตลกมากเลยครับผมมักจะมีความสุขเมื่อการถ่ายทำเสร็จสิ้นลง บางครั้งก็ไม่ได้ว่าจะสนุกไปซะทุกครั้งถึงแม้ผมจะได้ทำในสิ่งที่ผมชอบก็ตาม แต่บางทีก็เหนื่อยมากเลยและอยากจะกลับบ้านเร็วๆจัง ยังไงก็ตาม ผมก็รู้สึกว่าผมเพลิดเพลินกับการแสดงอีกทั้งยังได้รับความสุขที่มีค่ามากเลยด้วย

“อยากจะลองเล่นแนวร่วมสมัยบ้างหรือเปล่า”

“แน่ นอนครับ เมื่อผมได้เล่นหนังย้อนยุค(โบราณ) ผมก็อยากจะเล่นแนวร่วมสมัยบ้างเมื่อผมได้เล่นละครแนวร่วมสมัย ผมก็อยากจะกลับไปเล่นละครย้อนยุคครับ (งงไหมเนี่ย)

“คุณมีโอกาสได้เล่นละครย้อนยุค และ แนวร่วมสมัยเท่าๆกัน มีอะไรที่มัดใจที่ทำให้คุณย้อนยุคคะ”

“ความ สัมพันธ์ของตัวละครแต่ละตัวค่อนข้างจะยุ่งเหยิงแนวย้อนยุคก็ยังมีแนวแฟนตาซี (จินตนาการ) รวมอยู่ด้วยยกตัวอย่างถ้าลองเป็นแนวร่วมสมัยนะ ถ้าคุณฆ่าใครสักคนมันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่นอนเลยใช่มั๊ย แต่ถ้าแนวย้อนยุค ถ้าคน 2 คนต่อสู้กันและมีคนสั่งให้คุณฆ่าฝ่ายตรงข้ามคุณไม่สามารถปฏิเสธได้เลย บางคนสั่งให้คุณองค์ประกอบเหล่านี้ดูน่าสนใจไม่น้อยเลยนะครับแล้วเรายัง ต้องแสดงให้เห็นเรื่องราวสมัยก่อนให้คนดูได้รับรู้ แต่ก็ต้องมีข้อจำกัดและเข้าใจตัวละครแต่ละตัวด้วยยกตัวอย่างละครเรื่อง EK ผมแสดงไปพร้อมกับตั้งคำถามไปว่า “จักรพรรดิ์ทุกพระองค์จะต้องมีเกียรติ์สง่างามและเสียสละด้วยหรือ? ผมไม่คิด ว่าจะต้องเป็นอย่างนั้นเสมอไป และนั่นคือสิ่งที่ผมถ่ายทอดออกมาเป็นตัวละคร “ทา-ฮวัน”

“ละครที่คุณแสดง มีเรตติ้งที่สูงมาก มันมีผลข้างเคียงบ้างหรือเปล่าคะ”

“ถึง แม้จะคิดว่าเรทติ้งไม่ค่อยมีผลอะไรนัก แต่สำหรับทีมนักแสดงก็อาจมีบ้างไม่ว่าจะเป็นคำวิจารณ์ หรือ ว่า คำชม ซึ่งมีคนดูละครเรื่องของเรามากมาย มันจะคอยทำหน้าที่เหมือนเป็นแรงผลักดันหรือแรงกระตุ้นให้เราตั้งใจทำงานมาก ขึ้นตอนที่ผมเล่นละครทางช่องเคเบิล บาทเรทติ้งก็แค่ 1 % เอง ถ้าเราลองใช้เป็นหลักเกณฑ์ล่ะก็ละครเรื่อง EK ถือว่ามีเรตติ้งที่สูงมากเลยนะครับ มีช่วงหนึ่งที่ผมหายหน้าไปนานจนเพื่อนต้องถามว่า ช่วงนี้ผมทำอะไรอยู่” (งานยุ่งรัดตัวชิมิ)

“เพราะว่าคนดูมักจะจำได้แต่ผลงานที่ดีๆ”

“ไม่ ว่าผมจะทำอะไรก็ตาม ผมมักคิดว่าหากไม่มีใครรู้จักผมหากไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นใคร นี่เราแสดงไป เพื่อใคร หรือเรามีหน้าที่แค่แสดงไปตามบทเท่านั้น หรือว่าเพื่อเงินกันแน่? ผมคิดไปถึงกระทั่งว่าถ้าผมเล่นบนเวทีแล้วไม่มีคนดูเลยด้วย(จึงต้องทุ่มเทกับ ผลงานให้เต็มที่ เข้าใจว่าอย่างนั้นนะ)

“เป็นนักแสดง ก็ต้องมีคนดูใช่มั๊ย”

“ใช่ ครับ เพราะเป็นละคร , ภาพยนต์ หรือว่าละครเวทีก็ถือว่าเป็นการค้า อย่างไงก็ตามนักแสดงไม่ได้แสดงเพียงเพราะต้องการเงินเท่านั้น พวกเขาก็อยากได้คำชมด้วย ถ้าหากว่าทำงานแล้วตั้งใจกับงานนั้นๆ ก็จะสับสนได้นะว่าตกลงทำงานเพื่ออะไรกันแน่ถ้าหากเป็นอยางนั้นแล้ว ผมว่าแค่ไปเรียนการแสดงก็คงพอนะ”

“ถึงแม้ว่าคุณจะเข้าวงการมาเพียงไม่นานแต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าดูเป็นผู้ชายใสๆอยู่เลยนะ (flower boy)

“ก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นทั้งหมดหรอกครับ ผมก็เป็นของผมแบบนี้แหละ(หัวเราะ) อีกอย่างก็ไม่ได้ส่งผลกระทบกับความแสดงนี่นา”

“เคยหงุดหงิดกับตัวเองบ้างมั๊ยคะ”

“เมื่อตอนที่ อยู่เรียนอยู่มหาวิทยาลัย ผมได้เล่นหนังเรื่องแรก, ผ่านขั้นตอนการคัดตัว และแสดงให้ทุกคนได้เห็นความสามารถในการแสดงละครเวทีของผมตอนนั้น ผมรู้ตัวว่า ทำได้ไม่ดีนัก และตระหนักได้ว่า การเรียนมันเป็นเรื่องสำคัญมากจริงๆนั่นจึงทำให้ผมกลับไปเรียน ถ้ายังอยากแสดงออกมาให้ดีดี ก็ควรจะไปเรียนการแสดง”

“ถ้างั้นตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้วสิคะ”

“สิ่ง ที่ผมจะต้องฟันฝ่าและคิดถึงให้มากๆ ผมมักจะคิดเสมอว่าควรจะแสดงอะไรใหม่ๆแต่ก็ต้องสนุกไปกับมันด้วยนะ ไม่ใช่เฉพาะกับตัวเองเท่านั้นแต่กับนักแสดงที่ร่วมเล่นกับเราก็ต้องสนุกด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่เล่นคู่กับเราครับ”

“ตอนนี้คุณอายุ 28 ปีแล้วคุณอยู่ในช่วงเวลาที่คุณสามารถลองเปลี่ยนบทบาทได้นะคะ”

ถึง แม้จะช่วงนี้จะเป็นช่วงทีดีสำหรับการแสดงแต่อย่าลืมนะครับว่าผมจะต้องเข้าไป รับใช้ชาติด้วย (หัวเราะ แต่คนแปลเศร้าจัง) ถึงแม้ว่าจะยังไม่ได้คิดเอาไว้ว่าผมจะต้องเป็นทหารนาน 1–2 ปีผมไม่สนใจหรอกครับ แต่ว่าคนที่อยู่รอบข้างผมนี่สิ มักจะถามอยู่เสมอ “จะทำยังไง ถ้าจะต้องเข้าไปเข้ากองทัพเพื่อรับใช้ชาติ)

“ถ้า คุณต้องไปเข้ากองทัพแล้ว คุณคงไม่สามารถได้ (แสดง) ทำในสิ่งที่คุณรักแล้วอย่างนี้ คุณจะยอมถ่ายหนังสั้นๆ เพื่อช่วยประชาสัมพันธ์งานของกองทัพมั๊ยคะ”

“ผมยังไม่ ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย ผมอยากจะลองใช้ชีวิตทหารจริงๆซักครั้งปัจจุบันผมใช้ชีวิตของการเป็นนักแสดง ดังนั้นถ้าผมใช้ชีวิตนักแสดงในขณะที่เป็นทหารผมว่ามันไม่น่าสนใจเลยนะ เมื่อถึงเวลาที่เป็นทหารแล้ว ผมก็อยากจะใช้ชีวิตให้สนุกสุดเหวี่ยงได้อยู่เพื่อนหน้าใหม่ๆ และแน่นอน ถ้าพวกเขาอายุน้อยกว่าผมและไฮเปอร์กว่าผมคงรู้สึกอึดอัดแย่”

“มันก็น่าจะเหมือนกับในมหาวิทยาลัยไม่ใช่เหรอ”

“ทุก คนก็พูดอย่างนั้นเหมือนกัน รู่นพี่ของผมบอกว่า ถ้าตอนนี้ทำงานหนักมากก็จะรู้สึกว่าได้พักมากขึ้นเมื่อตอนที่ได้ไปอยู่กอง ทัพ ถ้าผู้ชายที่ยังหนุ่มยังแน่นก็จะกลัวการรับใช้ชาติมากขนาดไม่อยากจะเก็บไป ฝันซะด้วยซ้ำ แต่ถ้าอายุมากขึ้นก็จะเป็นผู้ใหญ่ที่สามารถรับมือกับปัญหาได้โดยไม่มีปัญหา”

“หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกครั้งก่อนที่คุณจะไปเป็นทหารนะคะ”

“แน่นอนครับ บางทีผมอาจจะได้เป็นตากล้องประจำกองทัพก็ได้นะครับ(หัวเราะ)

“อนาคตวันข้างหน้า คุณอยากทำอะไรอีกคะ”

“ผม ก็อยากรู้เหมือนกันว่า อนาคตจะเป็นยังไงบ้าง จะเป็นนักแสดงแบบที่อยากจะเป็นหรือเปล่าน้อพอถึงวัยกลางคนผมจะเป็นยังไงบ้าง นะ, และใครที่ผมจะแต่งงานด้วยนะผมชักสนใจอนาคตของผมจริงๆเข้าแล้วสิ . .คนจะเปลี่ยนตามไปกับความยากลำบาก และ ความสำเร็จที่พวกเขาได้เผชิญครับ”

“ถ้าเป็นไปได้ คุณอยากจะเปลี่ยนอะไรมากที่สุดคะ”

“ผม อยากมีชีวิตอย่างธรรมดาเรียบง่ายครับ คือในสายตาของคนทั่วไปก็จะมองว่า “นักแสดงคือคนที่ไม่ธรรมดาเขาก็คงอยากจะมีชีวิตเหมือนคนทั่วไปเช่นกัน ถึงแม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางสายตาของผู้คนผมก็ไม่ใช่พวกชอบอำพรางตัว ต้องคอยสวมเสื้ออำพรางรอดพ้นจากพวกปาปารัสซี่ ชีวิตของผู้จัดการผม(เพื่อนสมัยเรียนมัธยม) ก็ไม่ค่อยมาเกาะติดผมซักเท่าไหร่ บางครั้งผมก็อยากจะไปดื่มกินบ้าง ไปพบปะเพื่อนฝูงบาง และบางครั้งก็ไปผับบ้าง อะไรบ้างเหมือนอย่างเมื่อก่อน ผมไปที่ศูนย์ฝึกสอน “Dankook และก็นอนที่นั่นหลังจากที่เราไปดื่มกันมาแล้วพอวันรุ่งขึ้นเราก็ รีบตื่นและรีบเผ่นเพราะว่ามีนักเรียนเข้ามาใช้ห้องเรียนครับ”

“ถึงแม้คุณจะมีอาชีพที่พิเศษกว่าคนอื่นเค้าแต่กลับอยากใช้ชีวิตธรรมด๊าธรรมดานะคะ”

“ผม รู้สึกว่าผมก็ยังเป็นเหมือนเมื่อก่อนนะเหมือนกับเวลาที่ผมเจอเพื่อนที่เรียน มหาวิทยาลัยด้วยกัน ถึงแม้ว่าละครที่ผมเล่นได้ออกอากาศแล้วก็ตามตารางงานที่แน่นมากทำให้ผมไม่ สามารถจะเจอพวกเขาได้ แต่ผมก็ยังเป็นผมวันยังค่ำถึงเพื่อของผม ผมก็ยังเป็นผู้ชายอายุ 20 ปีคนเดิมถ้าผมได้เจอเพื่อนอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน ผมเชื่อว่าผมก็ยังปฏิบัติกับเขาเหมือนเมื่อครั้งที่ผมอายุ20 นะครับ (ยังไงก็เหมือนเดิมสินะ)